czwartek, 12 marca 2015

Korepetycje pilnie potrzebne!

Ironia losu. Dawno, dawno temu byłam święcie przekonana, że - prędzej czy później - wyląduję w szkole jako belfer. Nie przerażała mnie ta wizja, choć też nie sprawiała jakiejś szczególnej przyjemności. Ot, jakaś wersja planu na życie - przyzwoitego, solidnego, z odpowiednią dawką papierkowej roboty i kontaktu z ludźmi, który - mimo towarzyszącej mu wciąż nieśmiałości - lubię.

Plan nie wypalił. Pożyłam trochę. Dorobiłam się innej, ciekawszej, choć i trudniejszej wersji. I jakoś leci. Jakoś. 

Ale w przyrodzie nic nie ginie. O nie... Moja niedoszła belferska przeszło-przyszłość postanowiła upomnieć się o swoje prawa, fundując mi porządnego prztyczka w nos. Za karę. Z czystej złośliwości. Z perfidią godną uwiecznienia.

W efekcie dziś to mnie przydałby się nauczyciel. 
Mam już serdecznie dość swojego niedoedukowania w pewnych kwestiach.
A że człowiek uczy się ponoć całe życie...

Niniejszym ogłaszam POSZUKIWANIA KOREPETYTORA!
Najlepiej o
d zaraz. Pilne!

Zakres obowiązków nie jest zbyt skomplikowany.
Pacjentkę/uczennicę/delikwentkę/ofiarę/czyli mnie* należy jedynie:

a) Oduczyć szczenięcego nawyku merdania mentalnym ogonkiem na widok każdego, kto się do niej życzliwie odniesie lub uśmiechnie. Najwyższy czas, by nauczyła się, że świat - z niewielkimi wyjątkami - ma ją w głębokim poważaniu. I że nie ma z czego się cieszyć, a sympatię, życzliwość i miłe gesty lepiej schować do kieszeni - są zbędne.

b) Uodpornić na kopniaki, fałszywe gesty, kłamstwa, oszustwa i wszelkiego rodzaju ściemy. Tak, tak, pacjentka ma 30 lat, ale jakoś do tej pory nie wyrobiła w sobie odpowiedniego dystansu i wciąż bolą ją razy wymierzane jej przez tak zwany los. Może przydałyby się elektrowstrząsy?

c) Uświadomić, że fakt, iż z większością problemów radzi sobie sama, wcale nie jest powodem do dumy, tylko żałosnym dowodem na pogłębiającą samotność. Może się to wiązać z realizacją postulatu b).

d) Pozbawić nadziei, dobrych chęci i wiary w odmianę losu. Tak będzie jej łatwiej. Serio, serio. 

e) Odzwyczaić osłuchania klasycznego rocka, poezji śpiewanej (co za idiotyczna nazwa, doprawdy...), romantycznych kawałków o miłości (do czego się publicznie nie przyznaje, ale co skrycie wciąż praktykuje) etc. Niech się przestawi na techno. To nie boli.

f) Wdrożyć do działania schematycznego, cynicznego i zdystansowanego. Najlepiej - zainteresować robotyką.

g) Nauczyć zachowywania kamiennej twarzy. W każdej sytuacji.

h) Oduczyć wzruszania się widokiem krzywo zamontowanej okiennicy w na wpół zrujnowanym domu na przedmieściach, pąków na drzewach, porzuconej na wyliniałym trawniku smutnej rękawiczki itd. itp. Aha, i wschodami słońca oraz księżyca takoż.

i) Przekonać raz na zawsze, że myślenie nie ma przyszłości, a marzenia to naiwniactwo pierwszej wody i kompletna strata cennego czasu.

j) Wyedukować w zakresie technik manipulacji, kombinatoryki, wywierania wpływu na ludzi, cynizmu, pragmatyzmu, ewentualnie - kuchni fusion. Niech ma też trochę przyjemności.

k) Odrzeć ze złudzeń, że może kiedyś jeszcze uda jej się nadrobić życiowe zaległości. Bo nie uda się i tak. Nie wierzy? To niech stanie przed lustrem.

l) Poklepać zdawkowo po ramieniu i puścić w świat. Po takim przeszkoleniu powinna sobie poradzić z resztą liter alfabetu.

Niewiele, prawda?

Jeśli idzie o płatność, mogę zaoferować złudzenia i dobre chęci (idealna kostka brukowa). Ewentualnie płatność w naturze - ciasta, ciastka, sałatki, dania obiadowe, naleśniki... Czego dusza zapragnie. A, byłabym zapomniała:

m) Niezwłocznie pozbawić duszy. Bo i po co jej ten balast?



* niepotrzebne skreślić

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz