Z WIEDŹMOWEJ KUCHNI: Mamowe powidła z piekarnika

Polak, Węgier - dwa bratanki... A Polka i węgierka? Z tego połączenia mogą wyjść tylko pyszne powidła! ;-) Zwłaszcza w wykonaniu mojej mamy, która ma na nie dość ciekawy patent. Zamiast stać kilka godzin przy garach, mieszając intensywnie śliwkową pulpę, żeby się - broń Boże! - nie przypaliła, umieszcza garnek lub gęsiarkę (zwaną u mnie w domu brytfanną) w piekarniku i tylko od czasu do czasu zagląda do niego, żeby skontrolować stan śliwek i odrobinę je "rozruszać" za pomocą wielkiej drewnianej chochli (przywiozłam ją kiedyś ze... Lwowa. Ot, taki praktyczny prezent, który - ku mojemu zdziwieniu - przydaje się do dziś).

Jeśli więc macie przypadkiem zapas śliwek węgierek i nie macie pojęcia, co z nimi zrobić - polecam przepis mojej mamy na powidła z piekarnika - idealne, niezbyt słodkie, pachnące późnym latem i leniwymi sierpniowymi porankami...

POWIDŁA Z PIEKARNIKA
czyli o przyjaźni polsko-węgierskiej

Składniki:

6 kg wydrążonych śliwek węgierek (można wymieszać z renklodami - efekt jest równie smaczny)

0,5 szklanki wody

2 łyżki masła lub margaryny

30 dkg cukru

i wielki garnek tudzież brytfanna (czyli inaczej: gęsiarka, bo tak to się gdzieniegdzie nazywa)

Przygotowanie:

Do garnka wkładamy tłuszcz. Na tym lądują śliwki, które następnie zalewamy wodą.

Garnek (bez przykrycia)wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 220 stopni Celsjusza i smażymy przez około 3,5 godziny, od czasu do czasu mieszając. Dodajemy następnie cukier, mieszamy solidnie i smażymy jeszcze 0,5 godziny, aż powidła zmienią się w lśniącą masę. Wtedy wyłączamy piekarnik, uchylamy drzwiczki i czekamy, aż na masie powstanie taki specyficzny "kożuszek" - wtedy zyskujemy pewność, że powidła są gotowe. 

Ostatnia faza to przełożenie masy do słoików. Po upewnieniu się, że wszystkie są solidnie zamknięte, przekładamy je do dużego garnka, którego dno wykładamy ściereczką lub ręcznikiem, zalewamy  wodą do mniej więcej 3/4 wysokości słoika i gotujemy przez około 15 minut. Słoiki wyjmujemy i układamy do góry dnem, aż ostygną. Tak się utrwala smaki lata... ;-) Smacznego!