Najbardziej lubiłam opowieść "O pingwinie Kleofasku" Ireny Tuwim. Tupot małych, pingwinich stópek rozbrzmiewał przez całe moje dzieciństwo, a uroczo nieporadne ilustracje rozświetlały niemal każdy dziecinny sen... :-)
Tak, pingwin musiał się pojawić choć na chwilę, za każdym razem, kiedy tylko zasiadaliśmy przy dużym kuchennym stole na codzienną porcję lektury. Nieważne, że znałam każde słowo z tej książeczki i nieraz podpowiadałam dziadkowi, co powinno nastąpić w kolejnym akapicie. Pingwinek Kleofasek - mój ptasi i nielotowaty idol - nie miał prawa do urlopu. Dziadek - jak łatwo się domyślić - też. ;-)
Aż w końcu mój ukochany lektor miał dość i postanowił zastosować pewien podstęp. Mianowicie nauczył mnie, 4-letniego berbecia, literek. Na początku nieporadnie, ale jednak zaczęłam odcyfrowywać druk kolejnych książeczek... aż w końcu mogłam spotkać się z ukochanym Kleofaskiem sam na sam na kartach książki, bez pośrednictwa dorosłych!
Zostało mi to do dziś. Dziadka już dawno nie ma z nami, kilkanaście lat temu przeniósł się tam, gdzie może czytać, co mu się żywnie podoba. A ja wiernie kontynuuję to, czego mnie nauczył. Lekturę.
I jedynie dzieje pingwinka pozostają niewyjaśnione - książka zniknęła. Czy porzuciłam ją z iście dziecinnym okrucieństwem dla innych, ciekawszych - bo nowszych - lektur? Czy zaczytałam na śmierć, na strzępy? A może - jak Schulzowska Księga - trafiła do kuchni jako papier stricte już użytkowy? ;)
Nie wiem. Ale w moim sercu wciąż jest szufladka dla pingwinka Kleofaska. Otwierana co najmniej raz w roku - w Dzień Dziadka, z czułym uśmiechem przeznaczonym dla tego prostego, dobrego Człowieka, który nauczył mnie kochać książki. :-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz